De intellectueel en de slet

Jij en ik hebben niets gemeen,
Elke vorm van overeenkomst is slechts schijn.
Waar ik verfijnd ben daar ben jij grof,
Heb ik niveau en ben jij onuitstaanbaar ordinair,
Ben ik nog puur en jij bezoedeld.

Altijd maar op zoek naar dat wat je niet kunt krijgen,
De geest die zo wezenlijk op alle vlakken van jou verschilt,
Jij bent een onbeholpen boerse slet daar waar ik lichtvoetig rond dans met woorden.
Mijn woorden is wat je wilt.
Ook mijn lichaam, maar vooral mijn woorden.
Indrinken.
In bezit nemen.
Bezetten.

Ik ben voor jou een onbereikbare stralende ster,
De vonk van intelligentie aan het firnament in jouw wereld van het banale.
Je valt als je mij naar mijn dimensie probeert te volgen,
Een plek waar jouw essentie laag op de sociale ladder staat,
Een wereld van verfijnde intellectuele elegantie,
Een universum waar woorden messen zijn,
En gedichten dolken.

In mijn mantel van duisternis,
Onder mijn zwarte geïngageerde kap,
Zoek je mijn puurheid, mijn onschuld.
Om je te laven aan iets wat jij nooit hebt gehad of bezeten,
Of al lang geleden verloren is gegaan.

Wat je aanraakt vergruist en versplintert onder je handen,
Wat jij aan puurheid bevoelt wordt gecorrumpeerd,
Jij krijgt mijn puurheid en laatste beetje onschuld niet,
Dat geschenk zal ooit naar een ander gaan,
Iemand van mijn niveau.
Wij zijn niet gelijk.

Deze gemaakte steekwonden met mijn schriftelijke wapenarsenaal,
Bevestigen mijn superioriteit.
Je zal dit niet begrijpen.
Je kunt dit niet begrijpen.
Geschreeuw, tranen, je huilt en noemt mij gemeen zwak slap en wreed.

Maar ik compenseer mijn lichamelijke zwakte met mijn geest.
Maar waarmee compenseer jij?
Jij hebt niets om je gebrek aan verfijning en intellect mee te compenseren.
Vergeleken met mij ben je niets.
Jij bent niets.