Splinters

Als ik een blik over mijn schouder werp,
Langzaam dwalend door de mensen in mijn verleden,
Voorzichtig de bladzijdes om sla van het boek van de dingen die zijn geweest,
Zie ik steeds meer mijn eigen fouten.
Steeds ontwaar ik kleine stukjes van mijn eigen falen,
Daar waar ik dat eerst voornamelijk aan een ander wijtte.
Flarden van gesprekken, scherven van herinneren, half uitgewist,
Maar aan de duistere randen van mijn gedachtes blijven haken.

Splinters,
Naaldscherpe kristallijnen dolken van een naïeveling,
Verkeerde aannames gemixt met onterecht gevoel.
Zoveel van wat ik heb vergooid en verspeeld had voorkomen kunnen worden,
Als ik toen maar was gezegend met de kennis en wijsheden van nu.
En ook al is de spijt zinloos en heb ik geen behoefte aan schuld,
Ik moet toegeven dan het jammer is,
En misschien wel anders had gewild.

Want ookal zitten sommige wrede randen in mijn wezen verankerd,
Anderen waren niets meer dan vuil rondzwervende splinters,
Splinters van dat door woede gevoede emotionele glas,
Waardoor uiteindelijk zoveel verkeerd ging,
Zo met mijzelf bezig was dat er voor anderen geen plaats meer was,
Toen het schrijven een wapen werd,
En ik leerde dat kwetsen met woorden zo gemakkelijk was.
Of in sommige gevallen, juist het gebrek daar van.

Wanneer ik door mijn herinneringen blader,
De vele gesprekken en vriendschappen herleef,
Als ze helder voor mijn ogen verschijnen als plaatjes in een boek,
Dan voel ik mij een toeschouwer,
Iemand die de hoofdpersoon niet van zijn fouten kan redden,
En die hoe hard hij ook schreeuwt, de afloop van het verhaal al kent,
Want wat toen een onbegrijpbare kluwen leek,
Staat mij nu veel helderder voor ogen waar het om ging, en wat nu echt de waarheid was.

Het is waar,
Voor mijn eigen gevoel ben ik van ver gekomen,
En vanuit dezelfde gewaarwording denk ik dat ik ook erg veel heb verloren.
Soms hindert mij dat, maar ook heel vaak niet.
Want ookal had het zijn prijs, de meeste fouten maak ik niet opnieuw,
Zelfs een autist kan soms zeggen: Ik heb bijgeleerd.
Voor toen is het nu te laat,
Maar ik heb er iets aan voor dat wat nog moet zijn.

De totaal onopgemerkte fouten van toen,
Springen mij nu direct in het oog,
De onnodige splinters waar ik mij telkens weer aan open heb gehaald,
Kan ik nu heel af en toe een beetje begrijpen,
Hopelijk om te voorkomen dat ik steeds hetzelfde doe.
En sommige scherven maak ik keer op keer opnieuw en herken ik pas achteraf,
Alleen nu heb ik soms de moed om dat wat verkeerd is te herstellen,
En geef ik heel soms zelfs mijn ongelijk tegenover een ander toe.

Vaak sta ik stil en kijk ik achterom,
Naar het kerkhof van gebeurtenissen dat achter mij ligt,
Maar tegelijkertijd zal ik mijn best doen om niet te stoppen met vooruit te schrijden.
Mijn fouten en dwaasheden draag ik als scherven in mij mee,
En hun littekens en imperfecties dragen onverbiddelijk bij aan hetgeen dat ik ben.
Uiteindelijk buk ik mij en raap ik tussen het vuil mijn splinters op,
En voeg ze heel geduldig samen met de gebeurtenissen en ervaringen uit het nieuwe,
Schep heel langzaam en geduldig een nieuw wonderschoon kristal.