AngelsWillFallFirst

Teach me passion, for I fear it's gone Show me love, hold the lorn So much more I wanted to give to the ones who love me I'm sorry Time will tell, this bitter farewell I live no more to shame, nor me, nor you

And you I wish I didn't feel for you anymore.

Thank you Nightwish, my spirit animal when it comes to music. For always having the words to express what is inside my battered soul.

Even when this weeping husk of a man does not know what he feels anymore.

Hoe moet ik beginnen…

Ik heb er immers al zo vaak over nagedacht en geschreven: Liefde.

Misschien wel het meest populaire literaire onderwerp, en nog steeds weet niemand ( ikzelf incluis) wat het nu precies is.

Technisch gesproken is het uiteraard weinig meer dan een chemische reactie in de hersenen, maar iedereen die wel eens verliefd is geweest zal direct roepen dat het veel meer is in dan dat.

Maar wat dan?

Dat weet eigenlijk niemand, sterker nog, de meesten komen niet verder dan wat liefde met ze doet.

Maar aangezien ik van anderen nog minder begrijp dan van mijn eigen autistische zelf is het misschien maar beter om dit verhaal dicht bij mijn eigen ego te houden.

Liefde maakt alles intenser.

Niet roze, eerder paars.

Roze is een fletse zwakke flutkleur, nee dan paars.

Paars is indrukwekkend, passievol, intens, als de binnenkant van een orchidee.

Groots.

En dat is het gevoel van liefde.

Alhoewel, kan het niet ook lust of gewoon infatuatie zijn?

Bestaat er eigenlijk wel een definitie voor een emotie die zo breed is, zo bekend, en tegelijkertijd zo onbegrepen?

Wat zegt de Van Dale er nou precies over?

lief·de (de; v; meervoud: liefdes, liefden)

1: warme genegenheid: tussen die twee was het liefde op het eerste gezicht bij de eerste ontmoeting; (de) liefde bedrijven seks hebben

2: oprechte en warme belangstelling; het prijs stellen op: liefde voor de kunst

3: voorwerp van liefde: zijn eerste liefde

Ook nou niet iets waar je echt heel erg veel wijzer van wordt in mijn geval. Enkel nog meer woorden, maar woorden kunnen op de een of andere manier deze emotie niet in zijn geheel omvatten.

En dat is apart aangezien liefde toch wel een onzer allereerste grote inspiraties was als het gaat om kunst. De oudste Godenverhalen en mythes/sagen draaiden vaak al om liefde ( Denk aan het Epos van Gilgamesh, of het verhaal van de Trojaanse Oorlog en de Odyssee) en de oorlogen en twisten die er uit voortkwamen ( Liefde brengt immers vaak ook veel leed teweeg, denk aan Eris, godin van de twist, en haar gouden appel. “Voor de mooiste”. Nou dat hebben de Trojanen geweten. Paris gaf de appel immers aan Aphrodite, die hem de liefde van Helena, de mooiste vrouw van de wereld beloofde. Paris schaakte Helena van Menelaus en de Trojaanse oorlog was geboren. Mythe of niet, het is kenmerkend hoe vaak liefde een grote rol speelt in de eerste door de mensheid opgetekende verhalen).

Sowieso denk ik dat het duidelijk is dat ‘de liefde’ niet bestaat, eerder dat er enorm veel verschillende vormen van liefde zijn. Kalverliefde op het eerste smachtende gezicht, liefde die langzaam groeit maar blijft ( die noem ik zelf diesel liefde), de jeugdliefde die vurig brandt zoals bijvoorbeeld in Grease, en dan heb je het enkel over de wat meer gangbare liefde. Maar wat als je beiden op een andere manier liefthebt ( er is een reden dat je veel teksten over zogenaamde ‘love languages’ tegenkomt tegenwoordig), of wat als de manier waarop je liefde ervaart en uitdraagt volkomen haaks staat op het concept dat de ander van liefde heeft? Zelf haal ik daar altijd een obscuur voorbeeld voor aan, namelijk de liefde tussen Madoka en Homura uit Gen Orobuchi’s ‘Puella Magi: Madoka Magica’.

Madoka Magica was een serie waarin mensen de macht kregen om anderen te redden van duistere krachten, in ruil voor een enkele wens en indirect hun ziel. Uiteindelijk transformeerden de mensen door het verlies van hun ziel in de demonen waartegen ze vochten, een cyclus van teleurstelling verdriet en pijn die nooit eindigde. Het hoofdpersonage Madoka doorbrak uiteindelijk deze cyclus en werd een Goddelijk wezen die door een daad van altruistische liefde het universum herschiep in een plaats waar onze innerlijke demonen niet bestonden. Maar haar grote liefde, Homura, kon niet leven zonder Madoka. Kon haar ook niet vergeten. En wenste Madoka voor zichzelf te hebben. Uiteindelijk werd Homura de duivel tegenover Madoka’s God, en herschiep zij het universum niet door een daad van altruïstische liefde, maar door een daad van egoïstische en bezittelijke liefde. Omdat ze ondanks haar liefde voor Madoka, niet begreep hoe Madoka de wereld boven haar eigen gevoelens kon stellen. Een verhaal dat eerst eindigde in een overwinning voor altruïsme, waar uit liefde iemand alles voor een ander opofferde waaronder haar eigen geluk, kreeg een vervolg dat eindigde in een victorie voor egocentrische liefde, waar liefde stond voor alles van een ander krijgen wat je verlangt, ongeacht de prijs die jij en anderen daarvoor betalen.

In een enkel verhaal twee totaal verschillende visies op liefde, beiden op hun eigen manier zowel aantrekkelijk, begrijpelijk als tragisch.

En zelfs nu, na een behoorlijke lap tekst hebben we het enkel over verschillende vormen van grote romantische liefde gehad, en niet over kleine liefde, of over onze liefde voor muziek, huisdieren, familieleden, kunst ( liefde voor kunst is enorm subjectief, Cynthia Freeland schreef niet voor niets het boek “Maar is het kunst?’), de liefde voor een goed boek, het gaat eindeloos door. Misschien is het niet te begrijpen of te omschrijven, misschien is liefde gewoon alleen maar. Liefde is.

Ik denk dat ik het zelf maar houd op de titel van dat album van Nightwish: Endless Forms Most Beautiful.

Liefde kent eindeloze vormen, voor iedereen anders, elke vorm de mooiste.